Rakonto: En la nebulo
De la auxtoro Ret Marut sub la pseuxdonomo B. Traven . Dankon al Rob Blow kaj Cezar pro la esperantigo.
En la nebulo
De Ret Marut
De tempo
al tempo, se li pensis pri nenio, suboficiro Karl Veek rememoris pri
sonĝo, kiun li iam sonĝis. Li povis nur malfacile rememori detalojn de
sia rava sonĝo: en ĝi li estas inĝeniero, kiu vivas grandioze komfortan
vivon en sia propra lukse ekipita vilao; li estas la edzo de alloga kaj
klera virino, li havas ĉarman filineton; kaj li ĝuas la ekziston de
laborema, pacema, kaj ĝisfunde kontenta viro. Estis sonĝo. Kio eble
faris ĝin tiel rava, estis, ke ĝi tiel neatingeble fora estis. Ĉar Karl
Veek en la realeco estis soldato jam tiom longe, kiom li povis memori,
almenaŭ ekde lia tria jaro. Li ne povis rememori, ĉu li iam faris ion
alian krom atendi la malamikon, ĉi tie en la tranĉejo kun lia fusilo
ĉemane.
De tempo al tempo, obeante al ordonoj, kiuj ne
kritikeblis, li surfiksis sian bajoneton kaj sturmis la pozicion de la
malamiko, forpelante firme el sia cerbo ĉiun penson krom la jenan: ĉiu
viro, kiun mi renkontas, kaj kiu havas alian uniformon kiel mi, certe
mortigos min, se mi lin ne unue mortigos; kaj ĉiu bruo, kiun mi
aŭskultas, ĉu tondro aŭ la knalado de pafiloj, la grincanta sono de
gravelo, la susurado de folioj, aŭ retenita spiro- signifas mian plej
probablan morton!
Kun la fusilo sur la tranĉea balustrado antaŭ
si, li palpis al sia poŝo, li eltiris foton kaj leteron, kaj pensis, ke
estas efektive strange, ke la foto iomete similas la virinon, de kiu li
iam sonĝis, ke ŝi estus lia edzino. Kaj la ŝajne tiel nepersone
skribitaj vortoj en la letero, kiuj por si mem estis tute sen vivo,
vekis en lia animo eĥon, kiu rememoris lin pri la ruĝaj lipoj de la
bela virino el la sonĝo. Sed la sonĝo estis tiel fora, kvazaŭ sonus
magiaj arĝentaj sonoriloj mallaŭte el la grundo, kie li staras.
"Suboficiro Veek!"
"Ĉi tie!"
Sonĝoj
preteriras, nenion diras, sensencaĵo, pensis Veek. "Tuj iru al la
majoro por raporto, suboficiro Veek. Soldato Ehmig transprenos vian
postenon."
"Laŭ via ordono, sinjoro leŭtenanto!"
La
soldato anstataŭis lin. Li pendis la fusilon sur la ŝultron, kure
marŝis al la entera ŝirmejo de la majoro por raporti al li. "Suboficiro
Veek, jen mi havas malfacilan taskon, kiu postulas inteligentecon,
multe da ĝi. Alian viron mi ne havas, pri unu el miaj oficiroj mi ne
povas rezigni. Do, vi komprenas, kiel grava estas la afero. De la alia
flanko ili ne pafas jam du tagojn. Oni observis eĉ ne iun movadon. Tri
eblecoj estas konsiderindaj: aŭ la pozicio estas evakuita, aŭ estas
kaptilo, aŭ ili ion farontas. Ni devas scii, pri kio temas. Elserĉu du
virojn por via subteno. Ne kunprenu fusilojn. Nur tranĉilojn kaj
revolverojn. Mi ne volas, ke iu el la alia flanko eksciu, ke ni
elsendis patrolon. Manĝu ion, kaj tiam ekiru. Revenu antaŭ noktiĝo. Ĉu
vi komprenis?"
"Jes, sinjoro majoro!"
Estis frua
posttagmezo kun klara aero. Sed kiam Veek jam du horojn forestis, lante
malleviĝis densa, peza nebulo sur la terenon. Tiam la nebulo tiom
dikiĝis, ke li aspektis kiel blanka kalkmuro. Nun, Veek jam ne plu
povis vidi, kio foras pli ol du paŝojn de li. Dirinte al la du viroj,
ke ili haltu, kie ili estas, li antaŭeniris sola kaj markis la
returnvojon al ili per la kalkanumoj de siaj botoj .
Li rektiĝis
kaj nun palpante komencis iri per kurtaj hezitemaj paŝoj la vojon tra
la densa blanka muro, kiu servoprete malfermiĝis antaŭ li por permesi
lian trairon, nur por poste same rapide refermiĝi malantaŭ li, tiel
cemente firme kaj mure kiel antaŭe. Timante, ke li povus perdi la
orientadon, li elprenis sian kompason kaj komparis ĝin kun la
maposkizo. Relevinte la kapon, li vidis, eĉ ne du paŝojn for de si,
francan oficiron, kiu kaptis lian rigardon kaj tuj ekstaris. Timon
ambaŭ ne sentis, nek estis timo en iliaj okuloj, nur profunda
mirego.Unu rigardis la alian, kvazaŭ li vivis ĝis tiu momento sola sur
la terglobo kaj vidus nun subite antaŭ si la unuan homon. Samtempe,
vidante la uniformon de la alia, ambaŭ pensis, ke ili nun devus fari
ion tute difinitan, ion tute kutiman, ion ĉiutagan, ion, kiu regis ilin
kvazaŭ per neevitebla devigo, kiun ili ne povis kaj ne rajtis eskapi.
Sed
neniu el ili sciis, kio estas, kio postulas tiun devigon de ili. Ŝajnis
al ili kvazaŭ krias interna voĉo en ili: Agu! Vi scias, kion vi devas
fari!
Sed tiel proksime, tiel trankvile kaj tiel neatendite kaj
tiel sola sur senhoma insulo ambaŭ ja dum jaroj ankoraŭ neniam
renkontis alivestiton. Ĉiu el ili sentis la spiradon de la alia, ĉiu el
ili vidis eĉ la plej delikatan linion sur la vizaĝo de la alia.Ege
mirigite ili staris tie, kaj subite ili ne plu povis kompreni la
mondon.Samtempe, ambaŭ malrapide levis manon al la ĉapo, rigardis sin
reciproke kaj faris etan, sed ne mise interpreteblan riverencon al la
alia.Iliaj mienoj estis severaj kiel la morto. Sed en la nemezureblaj
profundoj de iliaj okuloj, legeblis mallonga demando, kiun homoj
miskomprenas neniam. Lante ili mallevis siajn manojn, kaj poste
turniĝis por foriri.
Jen de la eterneco alsaltis la plej eta
parto de sekundo, senuniformigis ilin; kaj senpripense obeante al pli
granda volo, ili simultane etendis la brakon por kapti la manon de la
alia, kaj premis sin reciproke la manojn kiel faras amikoj, kiuj devas
diri adiaŭ reciproke por ĉiam. Same rapide ili delasis de la mano de la
alia kaj iris sur la propra vojo reen. Ja kion ĉiu el ili devintus
fari, post kiam li komprenis, ke antaŭ li staras homo?
Ili ja ambaŭ estis frapitaj per blindeco, kaj vidis ne malamikon.
Ligoj
Vikipedia artikolo pri la verkisto
Elstara libro La mortula sxipo en esperanto
Mendeblaj libroj de li cxe bibliotek.dk
el la angla tradukis Rob Blow
lingve prilaboris Cezar